Tasmanië

Dit eiland wordt vaak als een natuurwonder beschouwd. En, ontdekt door de Nederlander Abel Tasman, vandaar de naam. Meer dan 37 procent van al het land is beschermd natuurgebied. Het is een ideale plek om te ontdekken.

Je kunt op Tasmanië eenvoudig een rondreis maken. Ik ben er ruim drie weken geweest en heb talloze attracties bezocht. Waaronder de highlights, maar ik bezocht ook onbekende plekken. Daarnaast heb ik veel excursies gedaan. Ik was verbaasd over hoeveel bezienswaardigheden Tasmanië heeft. Dit zijn volgens mij de leukste. 

Cradle Mountain National Park is in mijn ogen het mooiste stuk van het eiland. Dit natuurgebied is ideaal om talloze wombats in het wild te zien, de dieren lopen vaak al rond bij de ingang. Of ervoor zelfs. Je kunt hier ook andere dieren als mierenegels en veel vogels zien. Rij rustig, want hier steken geregeld dieren over.

Je kunt in het park talloze wandelingen maken, waarbij je onder meer langs de bergpieken kunt wandelen. Vergeet niet rond het meer te lopen, met het karakteristieke boothuis. Als je parkeert bij het meer, zie talloze routes om te wandelen. Waarbij je maar zo in de sneeuw kunt belanden, zoals ik ook deed. 

Bruny-eiland ligt aan de westkust van Tasmanië. Het is vooral bekend door de smalle strook strand met aan weerszijden de zee. Of eigenlijk aan de ene kant het D’Entrecasteaux Channel, en aan de andere kant de Tasmanzee. Vanaf een uitkijkpunt heb je een heerlijk zicht op het zand en het water.

Ook kun je hier een boottocht maken langs de ruige kust, met onder meer bijzondere rotspartijen. Waarbij je tevens zeeleeuwen ziet alsook talloze zeevogels. En met geluk dolfijnen. Dit eiland staat ook bekend om zijn oesters. Sterker nog het heeft zelfs een oester-drive-in. Ik ben er geweest en bestelde meteen zes oesters. Heerlijk waren ze.

Mount Wellington is een beroemde berg op Tasmanië. Hij is niet zo hoog, slechts 1.271 meter. Maar het uitzicht vanaf de top is magisch. Er is een speciaal uitkijkpunt dat met name rond de zonsondergang zeer geliefd is. Bijzonder is dat de top vaak met sneeuw is bedekt. Soms zelfs in de zomer. Mount Wellington is erg eenvoudig te bereiken vanuit Hobart.

Unzoo; de naam zegt het al. Het is geen dierentuin, maar een noodzakelijk kwaad. En dat om een iconisch dier te redden: de Tasmaanse duivel. Dit roofdier is bijna uitgestorven door kanker. Bij Unzoo worden dieren gefokt en indien mogelijk uitgezet. Je kunt ter plekke alles horen over de filosofie. 

Een van de leukste dingen is een excursie naar het achterliggende bos om infrarood camera’s te checken die de dieren vast legt. Je krijgt uitleg van de gids en ziet hoe de camera’s de duivels vast legt. In video, dus inclusief hun angstaanjagende geschreeuw.

Freycinet Nationaal Park is een beroemde natuurgebied in het zuiden van Tasmanië. Hier kun je wandelen langs de ruige kust, over stranden en door de eucalyptus bossen. Waarbij je gegarandeerd een kleine kangoeroe, ook wel wallaby genoemd, tegen zult komen. Tegen het vallen van de duisternis lopen ze zelfs op het strand. 

Ook zijn hier speciale uitkijktorens geplaatst, zodat je over het landschap kunt kijken. Hou je ogen ook op de zee, want ik zag hier diverse walvissen voorbij komen. Ook zag ik hier diverse mierenegels langs het wandelpad.

In de Styxvallei in het westen staan immense reuzen van de eucalyptus regnans, zoals de Latijnse naam luidt. Je kunt er wandelen en tevens met een 4×4 aangedreven auto doorheen rijden. Het is een gebied waar natuurbeschermers en houtbedrijven om vechten. En wie in dit gebied verblijft, ziet de gevolgen van de houtkap overduidelijk.

Het wordt beschouwd als één van de mooiste wandelroutes van de wereld. De Overland Track van Cradle Mountain naar Lake St.Clair is 65 kilometer lang. Hij voert door het hart van de Tasmaanse wildernis en kost je zes dagen. Boekingen zijn noodzakelijk. In het hoogseizoen moet je tevens entreegeld betalen. Overnachten kan in speciale hutten, maar ook op campings. En schijn ’s avonds in het donker eens rond met een zaklamp. Voor je het weet komt de lokale fauna nieuwsgierig kijken of er nog wat te eten valt.

In Mole Creek Karst National Park is te zien hoe karstgesteente door erosie kan veranderen in welgevormde grotten (meer dan 300) met stalagmieten en stalactieten. En miljoenen glimwormen in Marakoopa Cave. Wat eigenlijk geen wormen zijn, maar de larven van een soort vliegje. En hetgeen dat licht geeft is hun ontlasting. De vrouwtjes van deze vlieg zijn ook in staat om met hun achterwerk licht te maken. Dit doen ze om de mannetjes te lokken. Er worden dagelijks rondleidingen gegeven.

De Gordon River ligt in Franklin-Gordon Wild Rivers Nationaal Park. En is dé plek voor een van de mooiste excursies in Tasmanië. In een boot vaar je tussen de steile bergen, dichte bossen en open vlaktes. Het is mogelijk een stop te maken en even uit te stappen, zodat je het landschap ook wandelend kunt verkennen. De gids legt uit wat je allemaal ziet. De beste tijd om deze cruise te maken is in de vroege ochtend of in de namiddag. Dat is met name voor foto’s mooi, maar je hebt ook meer kans om wilde dieren te spotten.

Je hoort vaak wetenschappers zeggen dat in de nacht een totaal andere wereld te zien is. In Tasmanië geldt dit zeker. In de diverse nationale parken worden geregeld nachtwandelingen uitgevoerd. Zowel door parkwachters als vanuit diverse lodges in bijvoorbeeld Cradle Mountain NP. De meeste dieren zijn niet bang voor de zaklampen en laten zich goed bekijken. De kans dat je kangoeroes (in alle maten), opossums en andere buideldieren als de suikereekhoorn tegen komt is groot. Het is ook mogelijk dit te doen in het populaire Bonorong Wildlife Sanctuary in Brighton.

De Tasmaanse duivel is uniek op de wereld. Dit roofdier is bijna uitgestorven door een kanker, maar lijkt langzaam op de weg terug. Al heeft hij daar de hulp van de mens voor nodig. De kans dat je dit dier in het wild is minimaal. Maar in Unzoo des te meer. En kun je leren hoe het dier wordt geholpen.

Het vogelbekdier is een vreemde mix van een vogel en een zoogdier. En Tasmanië is een van de beste plekken om dit dier te zien. Al moet je geluk hebben. Meestal wordt hij bij zonsondergang gespot in kleine beekjes. Vroeg in de ochtend kan het ook.

De gewone mierenegel is één van de leukste dieren ter wereld. Hij lijkt op een egel, maar is extreem bijzonder aangezien hij eieren legt. Samen met drie soorten vachtegels, die allemaal in Nieuw-Guinea voorkomen, en het vogelbekdier zijn het de enige zoogdieren die geen levende jongen krijgen. Wandelaars komen deze scharrelaar geregeld tegen, kijk dus goed op de grond en luister of je geritsel hoort.

De gewone wombat is een vreemdsoortig buideldier dat op Tasmanië nog veel voorkomt. Deze kruising van een beer met een marmot wordt zo’n 70 centimeter groot. De buidel zit omgekeerd, zodat het dier geen zand schept in de buidel als hij aan het graven is.

Hij komt vrij traag over, maar is opvallend snel. Ze eten onder andere wortels, gras en knollen. Ze worden zowel overdag als ’s nachts gezien (als ze de weg oversteken), met name in de diverse nationale parken. En ook hier geldt dat je hem zo maar tegen kunt komen. Meestal zijn deze dieren rustig en kun je ze goed bekijken en fotograferen.

De Nederlandse zeevaarder en ontdekkingsreiziger Abel Janszoon Tasman ontdekt het eiland op 24 november 1642. Hij was op zoek naar Australië en met name naar het zuidelijker gelegen Terra Australis, waarvan vroeger gedacht werd dat het een nog niet ontdekt continent was. Op het vervolg van zijn tocht ontdekt hij ook Nieuw-Zeeland, maar Terra Australis niet. Waardoor de VOC zijn reis als niet zinvol bestempelde.

De geschiedenis van het eiland is bijzonder. Tot zo’n 10.000 jaar geleden zat het eiland nog vast aan Australië, maar de laatste ijstijd zorgde voor een stijging van de zeewaterspiegel. En liep de landbrug onder water. Het eiland kent zijn eigen klimaat. In de winter ligt er geregeld sneeuw in de bergen. Tasmanië bevat diverse gletsjermeren en veel, nog nauwelijks door de mens aangetaste, wildernis.

Met een bijpassende fauna. Je zou kunnen zeggen dat Tasmanië de originele dieren van Australië nog heeft. De reden hiervoor is simpel: het door de mens uit Azië meegebrachte roofdier, de dingo, heeft dit eiland nooit kunnen bereiken. Net als de vos overigens, die later wel op Australië werd losgelaten. Er leven in Tasmanië veel dieren die op het vasteland van Australië zijn uitgestorven, op het punt staan uit te sterven of alleen nog in kleine aantallen voorkomen.

Ook de bomen pasten zich aan de omstandigheden aan op het eiland. Zo zijn de valleien in het westen van Tasmanië bedekt met de hoogste loofbomen ter wereld. Een deel daarvan ligt in het groene hart van het eiland. In een lint van nationale parken.

In Cradle Mountain – Lake St. Clair NP, Franklin-Gordon Wild Rivers NP, Southwest NP, Mount Field NP en Hartz Mountains NP is alles beschermd, maar in de naastgelegen Styxvallei vechten natuurliefhebbers en houtbedrijven nog steeds om dit oerbos.

Wetenschappers verbazen zich ook over de bossen in het noorden van het eiland. Daar leven bijzondere boomsoorten die wel 10.000 jaar kunnen worden. Sterker nog, ze behoren tot de arctische flora, letterlijk afkomstig uit de ijstijd. Daarmee behoren ze tot de oudste bomen ter wereld.

Het hoogseizoen is in december, januari en februari. Het voorjaar is hier wat weer betreft opvallend onrustig; wie weinig tijd heeft kan beter september en oktober vermijden. Maart wordt beschouwd als een rustige maand, met vaak mooi nazomerweer en niet al te veel toeristen.