IJsbeer

De ijsbeer is de afgelopen jaren het toonbeeld geworden van klimaatverandering. Door het verdwijnen van steeds meer ijs, dreigt dit dier uit te sterven. De reden is simpel: Hij is in de winter afhankelijk van het ijs om zo zijn eten te kunnen vangen.

Zeehonden komen geregeld bij een luchtgat om adem te halen. Dit is het moment waarop de ijsbeer wacht. Ik heb al mijn tips verzameld over de beste plekken om dit dier te zien. Ik zag ze zelf op diverse plekken. Dit kan via speciale excursies.

De dieren komen op slechts een beperkt aantal plekken voor: Alaska in de Verenigde Staten, het Arctisch gebied zoals Canada, Groenland, dat onderdeel is van Denemarken, Spitsbergen, dat hoort bij Noorwegen, Centraal Siberië en Franz-Josef land dat beiden onderdeel is van Rusland.

IJsberen zijn de grootste beren die op aarde leven. Uit onderzoek is gebleken dat mannetjes maar liefst 2,6 meter lang kunnen worden. Volwassen dieren wegen van 300 tot 800 kilogram. Vrouwtjes zijn kleiner en dus ook lichter. Zij worden gemiddeld 2 meter lang en wegen maximaal 300 kilogram.

De ijsbeer heeft een dikke vacht, maar het meest bijzonder is de dikke onderhuidse vetlaag. Hierdoor kan hij warmte heel goed vasthouden. Wat weinig mensen weten is dat ijsberen speciale zwemvliezen tussen hun poten hebben, waardoor hij zeer goed kan zwemmen.

Daarnaast hebben ijsberen een kleine staart, al is deze nauwelijks zichtbaar. Deze is zo’n acht tot tien centimeter lang. Wetenschappers denken dat hij vroeger een langere staart had, maar dat die onbruikbaar is geworden. En dus door evolutie langzaam verdwijnt.

Een ijsbeer is levensgevaarlijk. Zeker als het dier honger heeft. Of als je een moederbeer met jong ontmoet. Als je een ijsbeer tegen komt moet je niet weg lopen. Sterker nog, je moet kabaal maken en jezelf zo groot mogelijk maken. Dat is de enige manier om het dier weg te jagen. Wat meestal lukt.

Je zult snel merken dat een ijsbeer op ijs of in de sneeuw lastig vast te leggen is. Met name de witbalans is hierbij belangrijk. Probeer wat uit en het komt vanzelf goed. Hou er ook rekening mee dat misschien zelfs wel handmatig moet scherp stellen, omdat de witte vacht wegvalt in de sneeuw. Maar het kan wel en de resultaten zijn zeer de moeite waard.

Wetenschappers bivakkeren al decennia in de buurt van ijsberen om ze te volgen. Met name ook om hun leefwijze te begrijpen. En de gevolgen van klimaatverandering te meten. En dat terwijl er al eerder berichten in de media verschenen dat ijsberen erg gevoelig zijn voor pcb’s en gifstoffen als DDT.

Deze reizen via de lucht en condenseren vervolgens in de koude lucht van het arctisch gebied. Om als condens in zee terecht te komen. Deze stoffen tasten de immuunfunctie van de dieren aan, waardoor ze gevoeliger voor ziektes zijn. Sinds 2005 staat het dier op de rode Lijst van de International Union for Conservation of Nature (IUCN).