Death Valley National Park

Als je ooit wilt ervaren hoe het is om een maanlandschap te zien is Death Valley een goede optie om naar af te reizen. Hier kun je zien wat de brandende zon kan aanrichten. Kilometerslang is dit een bijna onwerkelijk landschap, waar niets dan kale vlaktes vol rotsen te zien zijn. Waar je de airco van je auto moet uitzetten, anders gaat hij kapot. Zo warm is de wind.

Inmiddels zijn de meeste zoutmeren opgedroogd. De zoutkristallen liggen er nog en hebben door de jaren heen bijzondere vormen aangenomen. Ooit zochten tijdens de grote Gold Rush in 1849 goudzoekers een weg naar de goudvelden in Californië. Omdat veel goudzoekers de extreme temperaturen en droogte niet overleefden kreeg het de naam Death Valley. En nog steeds eist het af en toe slachtoffers, alleen nu onder de toeristen.

Het bizarre landschap is de belangrijkste attractie van Death Valley. Dit lijkt niet echt een plek om veel te ondernemen, maar er zijn talloze bijzonderheden die je hier kunt vinden. Voor sommige bezienswaardigheden moet je een achterweg pakken, andere liggen langs de hoofdwegen. De meeste mensen komen in een 4×4. Ze rijden dwars door Death Valley tijdens hun rondreis door het westen van de VS. Dit zijn mijn tips voor de leukste bezienswaardigheden in Death Valley.

Dit is een van de meest beroemde plekken van Death Valley. Op deze vlakte is een bijzonder fenomeen te zien. Hier rollen kleine steentjes heel langzaam over de vlakte. Maar niemand heeft ooit gezien dat ze dat doen. En erg veel wind staat hier niet. Maar de sporen in het zout zeggen genoeg. Deze enorme zoutvlakte ligt in het noordwesten van het park en is bereikbaar via Grapevine.

Zie meer informatie over de wandelende stenen op de Racetrack.

De naam Artist Drive geeft al aan dat de natuur zich hier van zijn mooiste kant laat zien. Deze 14 kilometer lange speciaal voor toeristen aangelegde weg loopt door een zeer kleurrijk landschap. Waar onder meer mineralen zorgen voor een kleurenpalet waar wijlen Bob Ross jaloers op zou worden. De beste tijd is in de ochtend of in de namiddag als het licht zacht is.

Death Valley is niet overal vlak, zoals vaak wordt gedacht. Golden Canyon is de bekendste kloof van Death Valley. Hij is vernoemd naar de ‘gold rush’, die hier rond 1850 heerste. Het kostbare goedje werd met muilezels en wagens vervoerd. Het zand is opvallend geel, maar ook tinten oranje en rood. De eeuwenlange erosie heeft hier een ruig landschap gecreëerd. Voor veel mensen is dit één van de favoriete wandelgebieden van het park.

De Devil’s Golf Course is een enorm veld vol met vreemd gevormde zoutkristallen. Deze kristallen zijn door wind en regen geboetseerd. En de laag met kristallen is meer dan 300 meter diep, zo bleek uit geologisch onderzoek. Je kunt er niet over lopen, waardoor je een ‘duivel’ moet zijn om hier te kunnen golfen. De eenrichtingsweg ligt aan de Badwater Road.

Dante’s View is één van de meest beroemde ‘view points’. Op een hoogte van 1.669 meter kijk je uit over Death Valley. Hier kun je diverse (korte) wandelingen maken naar uitkijkpunten. De naam is een verwijzing naar Dante Alighieri, de Italiaanse dichter uit Florence. Of eigenlijk zijn wereldberoemde boek ‘De goddelijke komedie’, waar hij de hel in negen kringen beschrijft. Volgens de eerste blanken die hier aan het begin van de 20e eeuw kwamen, zijn de zoutmeren een passend beeld bij zijn woorden. Dante’s View ligt op zo’n 25 km ten zuiden van Furnace Creek.

Death Valley is het laagste punt van de VS. Het zoutmeer met de weinig hoopvolle naam Badwater ligt 86 meter onder de zeespiegel. Het staat daarmee zelfs in de top tien ter wereld. Het is een grote zoutvlakte waar de korst van het zout op talloze plaatsen is gescheurd door de zon. Hier leeft heel weinig …

Dit uitkijkpunt herbergt één van de beroemdste vergezichten van de gehele VS. Hier kijk je over de vlaktes van Death Valley, terwijl het landschap allerlei vormen en kleuren aanneemt. Zeker aan het einde van de dag. Het uitkijkpunt ligt dicht bij het bezoekerscentrum bij Furnace Creek.

Naast veel rotsen heeft Death Valley ook veel zand. Zelfs zoveel dat er heuse duinen zijn. Die je ineens middenin het landschap ziet liggen. En die ook ‘lopen’, oftewel door de wind worden verplaatst. De duinen liggen bij het dorpje Stovepipe Wells.

Het is, zoals zoveel plekken hier, erg bijzonder. In Mosaic Canyon is goed te zien hoe enorme vloedgolven een landschap overhoop kunnen gooien. In deze kloof overheerst de chaos. Rotsen liggen door elkaar gesmeten alsof ze niets wegen. Een goede plek om even stil te staan, en je af te vragen wat je nu eigenlijk ziet.

Salt Creek herbergt één van de bronnen in dit gebied, die in de zomer opdrogen. Als de zon, dag in, dag uit, op volle kracht brandt in Death Valley. Salt Creek is bij dierenliefhebbers en wetenschappers beroemd geworden door zijn bijzondere bewoners, de ‘pupvis’.

Titus Canyon is één van de grootste en meeste diverse kloven in het park. Wat je eigenlijk niet verwacht in Death Valley. De kloof begint bij het spookstadje Rhyolite en wordt alsmaar smaller. Hier zijn ook rotstekeningen (ook wel petrogliefen genoemd) te vinden. Op deze plek groeien in het voorjaar talloze bijzondere bloemen, wat moeilijk voor te stellen is als je hier een paar maanden later komt.

Het klinkt ongeloofwaardig, maar op de op één na warmste plek ter wereld is zelfs een waterval te vinden. En zelfs eentje, die het gehele jaar water geeft. Het is zelfs een behoorlijke waterval die gevoed wordt door een onderaardse bron. De waterval ligt in het westen van het park bij Panamint Springs.

Met een hoogte van bijna 2.000 meter is Aguereberry Point één van de hoogste punten in het park. Het biedt een weids uitzicht over het park en de omgeving. Tevens is hier een verlaten mijndorpje te vinden. Aguereberry Point ligt in het westen van het park aan de Emigrant Canyon Road.

Eureka Dunes heeft de hoogste duinenpartij van heel Californië. Net als bij Mesquite Flat Sand Dunes duiken de duinen ineens op in het landschap vol rotsen. Wat een vreemd gezicht is, zeker als je op de grens van het zand en steen gaat kijken. En, maar liefst drie soorten planten leven alleen op deze duinen in het uiterste noorden van het park.

Deze krater van 200 bij 250 meter is een overblijfsel van de vulkanische activiteit in het gebied. De kleuren in de krater zijn opvallend. De rand is zwart van de lava, maar de steile wanden vertonen alweer de kenmerkende gele, rode en oranje kleuren van Death Valley. De krater ligt in het noorden van het park in de buurt van Scotty’s Castle.

Het ligt niet op de standaardroute van de meeste toeristen, maar Ibex Dunes worden vaak als de mooiste duinen van Death Valley beschouwd. De wind zorgt voor fraaie vormen in het landschap. Deze duinenrij ligt achter de Saddle Peak Hills in het zuiden van Death Valley, maar zijn niet eenvoudig te vinden. Vanaf de Saratoga Springs Road moet je nog ongeveer 1.500 meter lopen. Ter plekke kunnen parkwachters je informatie geven over deze rustieke plek.

De reden voor de droogte en warmte is simpel: de Rocky Mountains liggen op de route naar de Stille Oceaan. Dus de regen vanaf zee komt niet over de bergen heen; gemiddeld valt er minder dan 50 mm per jaar. Door het gebrek aan water is er bijna geen plantengroei. Soms bereiken onweersbuien het gebied, dat dan massaal overstroomd, omdat de grond geen water kan opnemen. Het klinkt vreemd, maar hier zijn wegen wel eens compleet weggevaagd. 

De bodem in het park is gedateerd op 1.7 miljoen jaar oud. Het landschap heeft talloze veranderingen ondergaan. Met name de diverse ijstijden hebben een grote impact gehad. Het huidige gebied vormt dan ook een groot contrast met 10.000 jaar geleden. Tijdens de laatste IJstijd was dit een groot merengebied, dat werd gevoed door het smeltwater uit de bergen.

Met name de dierenwereld laat nog steeds zien dat het hier ooit veel natter was. Diverse soorten proberen hardnekkig te overleven. En lijken er zowaar in te slagen. Wat zelfs de wetenschap verbaast. In het park komen dertien soorten cactussen voor, de meeste staan aan de rand van het park. Bloemen zijn er, opvallend genoeg, te over. Plantendeskundigen hebben over de 1.000 soorten geteld; en zo’n 50 daarvan komen alleen in dit park voor. Met de ‘rock rose’ en ‘Death Valley sage’ als blikvangers.

Mens en dier kunnen hier niet zomaar overleven. Weinig mensen weten dat Death Valley nog steeds het thuis is van een kleine honderd leden van de Timbisha Shoshone-indianen. Toen het gebied in 1933 een National Monument werd, werden de oorspronkelijke bewoners naar een andere plek gebracht. De meeste vertrokken inderdaad, maar een handjevol bleef. Deze stam werd pas in 1983 officieel erkend door de Amerikaanse overheid. Tot de blanken kwamen leefden ze als jagers/verzamelaars van alles wat het land hen te bieden had. Van de toeristendollars zien ze nu nog steeds niets. Al zijn er plannen om dat te wijzigen.

Wetenschappers zijn verbaasd over hoe dieren zich hier kunnen aanpassen. De afgelopen decennia is er veel onderzoek verricht. Diverse dieren (of hun voorouders) hebben hier in de laatste IJstijd ook geleefd, maar kunnen de extreme veranderingen in het klimaat schijnbaar makkelijk de baas. Naast zoogdieren, zijn er ook vogels, schildpadden, insecten en zelfs vissen die hier overleven in de weinige bronnen die het gebied telt, waaronder de ‘pupvis’, die wetenschappers versteld doet staan.

Dit gebied was lang ‘niemandsland’. Reden: niemand wilde het hebben. Sterker nog, niemand wilde er wonen. Maar de plek trok wel mensen die zo’n vreemd landschap wilden zien. En dat deze plek bijzonder was wist iedereen. In 1933 werd Death Valley officieel een National Monument en pas in 1994 werd dit veranderd in National Park. En ook uitgebreid met diverse valleien die tot het vreemde ecosysteem van Death Valley horen. Tegenwoordig is het gebied ruim 13.500 km2 groot.

In Death Valley zijn op diverse plekken rotstekeningen te vinden. Deze overblijfselen van de oorspronkelijke bewoners zijn goed bewaard gebleven in dit droge klimaat. Al hebben vandalen er diverse voorgoed vernield. De beste plekken zijn Titus Canyon, waar ze zowel aan het begin als aan het einde van de kloof te vinden zijn, en op diverse plekken in Marble Canyon.

Meer informatie: www.nps.gov/deva/index.htm